We hebben heel lang gediscusieerd. Een cyste is meestal niet kwaadaardig maar kan dat wel worden. Hoeft er niet uit, maar het is vaak raadzamer van wel. Dat bobbelige stukje erachter zou weefsel kunnen zijn dat 'onrustig' is. Dat houdt in dat het niet helemaal normaal aanvoelt en dat er cystes/gezwelletjes uit zouden kunnen ontstaan. Er hoefde niet persé op dit moment geopereerd te worden leek het hem. Maar gezien het feit dat Arwen de dochter van Noisa is en Noisa een zeer aggressieve vorm van kwaadaardige gezwellen heeft, leek het hem verstandiger om zowel het knobbeltje als het onrustige stukje erachter weg te halen, als wij dat ook vonden tenminste.Het is een man die je altijd ten volle laat meebeslissen. Hij geeft alle informatie en durft in dit soort zaken nauwelijks een advies uit te brengen, laat de beslissing altijd aan ons over. Omdat hij én niet met zekerheid kan zeggen of het kwaadaardig is of niet (dat kan alleen het laboratorium bepalen) én hij nooit kan garanderen dat het niet terugkomt. 

Maar wij waren het er mee eens dat we geen risico moesten nemen. We kunnen het echt niet : naast een poes gaan zitten wachten of een knobbeltje soms kwaadaardig is of wordt, terwijl de rotzooi zich ondertussen misschien door het hele lijfje uitzaait. Toen de beslissing tot weghalen genomen was heb ik hem gevraagd of we dan misschien gelijk de hele melkklierlijst weg konden halen of niet. Dat leek hem wel een goed idee, omdat hij voor dit knobbeltje en het bobbelige stuk erachter al een tamelijk lange snee moet maken. Er zou dan aan beide uiteinden misschien een paar cm bijkomen.(Dat bleek achteraf nog aardig tegen te vallen !) Bij Noisa hebben we de eerste keer alleen de knobbeltjes weg laten halen en die moest toen drie maanden later alsnog voor de hele lijst. Maar omdat Arwen wel wat meer hoest de laatste tijd, zouden we wel weer eerst foto's maken om te kijken of de longen nog schoon zijn. De operatie kon er morgenochtend nog net bij.
 

Zoals altijd mocht ik erbij blijven tot Arwen in slaap was voor de foto's. En terwijl ze bewusteloos op m'n schoot lag, kon ik eindelijk eens goed kijken en voelen wat er aan de hand was. En dat was goed en fout. Het was helemaal geen dikke tepel maar weldegelijk een tamelijk hard bobbeltje, zo'n drie centimeter van de tepel af. Dus toch net zo als bij Noisa. Even later kwam de dokter kijken en die zei precies hetzelfde. 
Goed voor m'n geweten.....dit moest in ieder geval geopereerd worden. Slecht voor Arwen..... ........want de kans dat ze dus precies hetzelfde heeft als haar moeder lijkt groot....... De foto's lieten ook, net als bij Noisa, perfect schone longen zien. Alhoewel de dokter wel zei dat ze ook astma aan het ontwikkelen is (ook net als Noisa). Daar komt dus het wat meer hoesten vandaan.......... Toen is hij gaan opereren en ben ik naar huis gegaan. 

Om half twaalf belde hij op  om te zeggen dat de operatie goed was verlopen en dat ze lekker wakker lag te worden op een warmte kussentje, onder een dekentje. We hebben overlegd of het weefsel opgestuurd moest worden...... Aan de ene kant zeg ik altijd :'ja', aan de andere kant is het weer een hoop geld extra en hebben we nu al alles weggehaald en zouden we dat bij een volgend knobbeltje toch zeker weer doen, met Noisa als voorbeeld in ons achterhoofd. Het is nu alleen maar achteraf weten of het goed- of kwaadaardig was. Hij zei: 'Als het gratis was zou ik het altijd doen. Nu niet, want het heeft geen praktisch nut als we toch in ieder geval volgende keer weer opereren'. We doen het dus maar niet, maar hij bewaard het weefsel wel nog een paar dagen voor het geval we er nog op terug willen komen. 

Om half vier konden we haar ophalen. Ze had er duidelijk meer weet van dan Noisa had. Ze was stilletjes en wilde niet op haar buik liggen (neem het d'r eens kwalijk met zo'n jaap !). Ze zocht gezelschap, maar de andere katten wilden niets met haar te maken hebben.....ZE STONK ! Van ons wil ze niet zoveel weten. We hebben haar verraden in haar ogen of ze wil gewoon helemaal niets aan d'r kop. Ze heeft voorzichtig wat gedronken en ik ga zo een beetje gemalen kipfilet proberen. Maar van de dokter hoeft ze nog niet te eten. Dat Noisa nou altijd direct na een operatie op haar eten aanvalt..................
 

Maar het belangrijkste is nu: hoe hebben we de beste kans haar er weer bovenop te krijgen. Het belangrijkste is dat ze stopt met spugen. Dan kan ze misschien weer gaan eten om aan te sterken. Ook verliest ze dan tenminste niet nog meer bloed. Dus medicijnen tegen de misselijkheid. Verder is de wond ontstoken, dus moet ze antibiotica hebben. En ze heeft ook nog pijn, dus iets tegen de pijn. Dat mag geen gewone pijnstiller zijn, want die werken, óók als ze per injectie worden toegediend, slecht op de maag. Het kan alleen iets op basis van opium zijn. Dat ontziet de maag. Het nare is alleen dat het dus allemaal niet via de maag mag, maar alleen via injecties kan.........
Injecties tegen de misselijkheid, tegen de pijn en de antibiotica over de dag verdeeld. Het is dus het beste als ik haar zelf thuis de injecties geef. Want minimaal 3x daags naar de dierenarts gaan is geen doen. Niet voor ons, niet voor de dierenarts, en zéker niet voor Arwen. Tenslotte moet je met een maagbloeding vooral rusten, en je weet hoe de meeste katten in paniek raken als ze zelfs de kooi maar zien. Ik vraag me zelfs af of ik Arwen drie maal daags de kooi in krijg. Want zo ziek als ze is weet ze dondersgoed wat ze wél wil en wat niet. De dierenarts heeft haar dus vanmorgen direct weer een infuus (fysiologisch met glucose) gegeven. Hij heeft haar temperatuur gemeten. Die was 38,7, dus net ietsje verhoging. En ik heb Arwen de eerste  injecties voor vandaag gegeven, volgens zijn aanwijzingen. Eén onderhuids en één in de spier.  Het is gelukkig goed te doen en Arwen heeft er niets van gemerkt.  Het is een opluchting te weten dat we nu zelf goed voor haar kunnen zorgen en haar de beste kansen geven, zonder dat we steeds naar de dierenarts toe moeten. We kunnen nu even drie dagen alles telefonisch doen.

Het is nu dinsdagavond en het eerste positieve puntje is dat ze de hele middag niet meer gespuugd heeft. Tien uur nadat ze voor het laatst gespuugd heeft heb ik haar om 21.45 uur een paar druppels water in het bekje gedruppeld. 1/4 ml !!!!  Dat is goed gegaan dus een uur later 1/2 ml erbij. Nu wachten of het goed gaat. Lukt het vannacht met het water ga ik morgen , net zo voorzichtig, met wat eten beginnen......
 

Vandaag dus pas om 11.00 eerste prikken gegeven. Daarna wilde ze ook weer Nutriplus hebben ! Ze vond het wel lekker. Toen ik even de kamer uit was geweest en terug kwam zat ze op de drempel. Toen ik bij d'r was stond ze op, gaf een kopje tegen m'n been, rende voor me uit op naar het bed en ging daar weer liggen. Toen ik haar het kattenbakje voor hield ging ze er gelijk op en deed een plas. Zoals je begrijpt zijn we heel erg blij met deze veranderingen. We merken nu ook hoeveel van haar apathische gedrag door de pijnstiller komt. Want een half uurtje na de injecties werd ze weer dat stille, zieke, apatische poesje van gister. 

Gelukkig dat we één en ander nu aan het afbouwen zijn. Zoals het er nu naar uitziet zijn we, als ze niet onder de 'opium' zit, weer terug in het stadium van vlak na de operatie. Nog niet zelf willen eten, maar wel wat van vingers aflikken als het wordt aangeboden. Maar wat geweldig als we daar alweer terug zijn. Nu alleen de laatste stappen nog. Het weer zelf helemaal alleen eten en drinken. Mits alles goed gaat zonder de medicijnen natuurlijk. Waarschijnlijk zullen we alleen nog even doorgaan met de antibiotica. Maar ik moet straks toch even langs de dierenarts dus dat overleggen we dan meteen.

Voorlopig lijkt het op: 'als de nood het hoogst is, is de redding nabij'. Maar laten we nog niet te hard juigen voor echt alles weer bij het oude is. We zijn hier zielsgelukkig mee, maar we zijn er nog niet......
 

Vanmorgen even voor achten wakker. Arwen zat redelijk helder naast m'n kussen. Ze zag er goed uit. Het velletje ging weer redelijk vlot strak en ze begon me kopjes te geven. Eerst maar even naar de grote kattenbak. Maar daar hoefde ze niets. Ze stapte er gedecideerd weer vanaf en liep terug naar de slaapkamer. Daarbij passeerde ze het bordje eten van de andere katten en, wonder, ze stond stil en ging staan eten ! Deze dame is duidelijk een ochtendmens, pardon, ochtendpoes ! En toen ik even later de tube Nutriplus in handen had, kwam ze naar me toe en ging eraan staan snuffelen. Ja hoor, ze likte een flinke portie, zo direct uit de tube ! Maar ja, drinken wilde ze niet .... en met het weekend voor de deur..... Even met de dierenarts overlegd, die vond het ook verstandiger nog even een infuus te geven voor het weekend. En ik wilde ook dat hij nog even naar de wond keek. Al zag die er vanochtend al een stukje beter uit. We mochten om tien uur even komen, dan hielp hij Arwen even tussen de operaties door.

Hoewel Arwen er dus op dit moment niet zo heel erg uitgedroogd uitzag, geloofde hij ons op ons woord en heeft haar nog een infuus gegeven. De wond ziet er niet fraai uit maar hij kan hem niet opnieuw hechten. Het moet zo genezen. Blijven schoonmaken met sterilon en hydrocortiderm is het enige dat we kunnen doen, maar het ziet er naar uit dat het wel goed komt.  Hij heeft nu ze weer eet, er zo-wie-zo vertrouwen in dat het wel weer helemaal goed komt. Ze zal alleen wel zelf moeten gaan drinken. Ik heb wat reserve injecties gevraagd voor het weekend, want Arwen krijgt vandaag de laatste prikken tegen de misselijkheid en de pijn. Dus we weten pas in de loop van morgen hoe ze zal zijn zonder die medicijnen. En dan zit je midden in het weekend. Ik moet wel nog een paar dagen doorgaan met antibiotica spuiten. Hij durft met oog op haar maag nog geen pillen te geven....... Maar dat is gelukkig nog maar één prik per dag. Gelukkig maar, want in het begin vond ik prikken niet erg, ze leek er niets van te merken. Maar nu begint ze het steeds meer te voelen, dus ben ik erg blij dat ik er bijna mee kan stoppen.
 

Als ik iets dat ze lekker vindt aanmaak met water of bouillon neemt ze het gelijk niet meer.  Zelfs de Nutriplus die ze zo lekker vindt en die nog net zo sterk ruikt als je het een beetje verdunt met water, kijkt ze niet aan. Ze draait haar kop weg en kijkt me aan met een air van:'je denkt toch niet werkelijk  dat ik daar m'n tong aan vuil maak'. Doop ik m'n vinger erin en houd die haar voor, wacht de slimme tante tot de druppel eraf is gevallen en likt daarna met een triomfantelijk smoeltje m'n vinger af. "Wél de smaak, niet het vocht, lekker puh !!!!!!!!" 

We maken 1x per dag de wond schoon, en ze hoeft nu alleen nog maar 1 prik (antibiotica) per dag.
Maar zolang we haar niet ZIEN drinken houden we d'r toch nog maar even goed in de gaten. Zolangzamerhand is dat infuus weer uitgewerkt. Zou dat beestje na zolang niet drinken, nou echt geen dorst hebben ?
 

Het lijkt eigenlijk heel simpel. Deze gezwellen zijn zó agressief, als we niets doen heeft ze misschien nog een paar weken. Als  we haar laten opereren heeft ze óf nog dagen (als het mis gaat) óf een kans op maanden of misschien jaren.  (Alhoewel we na de ervaringen met Noisa daar ook weer niet al te optimistisch over zijn.) Het belangrijkste is hoe ze de operatie nu doorkomt. Als we Noisa in het begin niet hadden laten opereren, hadden we haar nu al lang niet meer gehad. Nu speelt ze af en toe nog lekker, eet nog en ligt nog lekker bij haar kinderen. We hebben van haar operaties nooit spijt gehad. Maar goed, laten we eerst maar eens afwachten wat de dierenarts ervan zegt. Misschien is het allemaal niet eens meer mogelijk.......
 

Eindelijk om twee uur, toen we weer belden, de dierenarts zelf aan de telefoon. Hij bood zijn excuses aan maar het was een gekkenhuis geweest, en Arwen kon niet voor vanavond naar huis, dus had hij ons nog niet gebeld !!!!!!  Ze leefde nog !!!!!! Maar ze is er niet zo heel best aan toe. Hij zei dat hij 'zich te pletter was geschrokken' van haar lage bloeddruk en bloedarmoede. Hij heeft gelijk op leukemie getest, maar dat is het in elk geval niet. Andere testen worden nog opgestuurd. De operatie zelf is goed verlopen, maar hij heeft tot op de druppel geprobeerd zo min mogelijk bloed te laten vloeien. Ze herstelt nu maar zeer langzaam. Ze ligt aan een infuus met een soort plasma en zou eigenlijk een bloed transfusie moeten hebben. Maar dat is niet zo simpel.

We hebben nu afgesproken dat we Arwen tot vanavond aan het infuus laten liggen. Dan gaan we er met haar broer Bras naar toe en gaan dan kijken of hij geschikt is wat bloed voor Arwen af te staan. De bloedgroep zou de eerste keer niet zoveel verschil maken, maar of Bras lang genoeg stil kan zitten om bloed te geven is de vraag. Maar we kunnen het allicht proberen. Waar Arwen's bloedarmoede vandaan komt is dus nog niet bekend, maar het verklaart veel van het slechte herstel van vorige keer. De tests moeten nu vooral uitwijzen of ze zelf nog wel genoeg aanmaakt, of alleen maar verliest.

Om kwart over zeven belde de dierenarts. We konden komen voor de bloedtransfusie (op z'n vrije avond !!!). Nu had ik recent een artikel over bloedgroepen gelezen. Ik heb me dus de hele middag wild gezocht....en ja hoor, gevonden. 
Voor de liefhebbers volgt hier de summiere uitleg. Niet-liefhebbers kunnen deze alinea overslaan !: 
 

Nu hebben we het volgende gedaan. BrasBras heeft een licht roesje gehad en heeft als een held zo'n 50 ml bloed afgestaan. Dat kàn 30 dagen bewaard worden. Een apart buisje bloed is afgenomen en wordt opgestuurd om zijn bloedgroep te bepalen. Arwen's bloed was al weg, maar de DA gaat morgen bellen om ook haar bloedgroep nog te bepalen. Als Arwen de komende dagen zó slecht wordt dat ze inderdaad in acuut levensgevaar komt, krijgt ze als laatste redmiddel alsnog BrasBras' bloed. Het is dan toch alles of niets. Anders wachten we de uitslag van de bloedgroepen af. Zijn ze gelijk, kan ze volgende week alsnog met BrasBras' bloed een steuntje in de rug krijgen. Zijn ze verschillend dan is het bloed voor niets afgenomen. Maar dan hebben we in elk geval geen verkeerde transfusie gedaan. 

In elk geval zijn broer en zus nu weer thuis. Arwen zoekt warme plekjes op, alhoewel ze van kruiken en warmte kussentjes niets moet hebben. Ze heeft wat Nutriplus uit de tube gelikt en ze is op de kattenbak geweest, die we op bed hadden gezet voor haar. Een ongelukje van haar konden we nog op tijd onderscheppen, maar onze fijne kater Midas moest ook zonodig even op de kattenbak op bed en heeft er even fijn naast staan plassen !!!!!!! We moesten dus om half twaalf nog even het bed verschonen dankzij onze gezonde kater !!!! 

Nu maar afwachten hoe ze de nacht doorkomt. Ik geef haar  zo nog een injectie Temgesic tegen de pijn. Ze hoeft nu gelukkig geen 7 injecties per dag maar maar 4. Scheelt toch weer iets.......
 

Waar ik me wel wat zorgen over maak is dat de wond een miniscuul beetje lekt. Echt maar heel weinig. Drie druppeltjes op een middag of zo..... Bij een andere kat zou ik daar niet mee zitten, maar Arwen zit al zo slecht in haar bloed. Het is op zich niet zo verwonderlijk dát ze wat bloed, want haar bloed is volgens de dokter zo dun als water. En probeer dat maar eens met een stikseltje tegen te houden. Maar goed, we houden haar goed in de gaten. Als ze net een nieuwe injectie pijnstiller heeft gehad zakt ze op een nare manier weg. Dan schrik je je rot. Maar een paar uur later, staat ze op als je naar haar toekomt en begint kopjes te geven en te spinnen. Ze wil heel graag geborsteld en geaaid worden. Althans door mij. Van die arme Dede wil ze niets weten. Die houdt haar vast als ik de prik(ken) geef. En dus neemt ze Dede die hele ceremonie kwalijk en niet mij ! Terwijl Dede probeert zo lief voor haar te zijn en haar ook zo graag even zou willen knuffelen ! 
 

Wij naar bed. Maar omdat ze voor het eerst dat 'enge' pilletje had gehad, ging ik ieder half uur even kijken of alles in orde was.   Om half twee kon ik haar nergens vinden. In het hele huis niet. Het was uiteindelijk Midas die heel strak naar de kattenbak in de douche zat te kijken, die me wees waar ik moest zoeken. Ik haalde de kap eraf en daar lag mevrouw, midden in de gebruikte kattenbak te slapen met wat grit om haar bekje !!!!!. Omdat ze nog steeds wonden op haar buik heeft die niet helemaal dicht zijn (het litteken van 6 weken geleden 'lekt'nog wat op drie plaatsen, het nieuwe wordt door de hechtingen goed dichtgehouden) is het natuurlijk absoluut niet verantwoord haar zo te laten liggen. Dus haar eruit gevist en, zo goed en kwaad als dat ging, schoongemaakt en mee naar de slaapkamer genomen. Maar nee hoor, Madame moest en zou terug naar de douche. Tot drie uur ben ik in strijd geweest met haar, ik aan de ene kant van de kattenbak en zij aan de andere kant proberen erin te komen. Ik wilde haar ook niet helemaal de toegang ontzeggen want tussendoor hurkte ze netjes en ging weer zitten persen, maar er kwam niets en dan ging ze er maar weer liggen......  Wat nu ? Het had geen zin de deur naar de douche dicht te doen want dan zou ze gewoon naar één van de andere bakken gaan. Alle bakken achter slot en grendel zetten kon niet want er zijn nog 4 katten die ze gebruiken. Arwen zonder kattenbak opsluiten wilde ik niet omdat ik haar in de gaten wilde houden van wege de medicijnen. Het enige wat we konden doen was Arwen bij ons in de slaapkamer opsluiten zonder kattenbakje binnen haar bereik en de andere katten buiten de slaapkamer sluiten. Maar dát is wat, hier in huis. Nog nóóit is dat hier voorgekomen ! Stapper slaapt altijd in Dede's armen, Midas tussen ons in, Noisa op m'n voeteneinde......... En nu werden ze buitengesloten !!!!!! Het volgende uur stond Arwen ín de slaapkamer te blèren en de anderen buiten de slaapkamer herrie te maken...... Maar uiteindelijk werden ze het moe en keerde de rust weer.....

Arwen heeft keurig nog twee keer gegeten en gedronken als ik het haar aanbood vannacht, maar de kattenbak bleef etenswaar en ze wilde er niets op doen. Vanmorgen heeft ze weer haar pilletje gehad en was ze wat rustiger, ze eet en drinkt, is voor mij wat minder schuw en ligt heerlijk in de zon op het balkon. Uiteindelijk probeerde ik haar om 13.00 nog een keer met de bak, en ja hoor,  gelukkig had ze nu wel ontlasting, anders zou ik de dierenarts hebben gebeld om een sterker laxeermideel. Er zat ook geen bloed bij, dus (nog ?) geen inwendige bloedingen. He, he, wat een opluchting (voor haar ook, denk ik).
Verder heeft ze de hele dag lekker in het zonnetje op het balkon gelegen. Ze is rustiger, minder schuw, eet goed en drinkt goed. Ook ziet haar huid er niet meer zo spierwit uit. We gaan de goede kant op.

We hebben de indruk dat het vreemde gedrag ( grit eten, in de kattenbak willen slapen, overdreven angstig, de weg niet weten in huis en, vorige keer, onzindelijkheid) wordt veroorzaakt door die Temgesic injecties. Het is tenslotte een opiaat..... Als het nu maar goed blijft gaan met de Rimadyl pilletjes.

De uitslagen van de bloedgroepen waren vanmiddag nog niet binnen bij de dierenarts. Maar goed dat het geen noodgeval was........ We gaan voortaan iedere keer als er voor het eerst bij een kat bloed wordt afgenomen de bloedgroep laten bepalen.
 

Ik dacht trouwens even een hele logische redenering te hebben gevonden dat Arwen en Bras wel dezelfde bloedgroep moesten hebben! Immers als een kitten doodgaat als het bij zijn moeder drinkt als ze een verschillende bloedgroep hebben, omdat hij dan antistoffen tegen zijn eigen bloedgroep binnenkrijgt, móet Arwen dezelfde bloedgroep hebben als Noisa. Maar Bras moet dan ook dezelfde bloedgroep hebben als Noisa, en dús ook als Arwen. Broer en zus kunnen wel verschillende bloedgroepen hebben, maar alleen als ze met de fles zijn grootgebracht. Ze hebben allebei gewoon bij Noisa gedronken, en ze leven nog, dus moeten ze dezelfde bloedgroep hebben. Dacht ik.

Toen ik de dierenarts om negen uur eindelijk durfde te bellen, één en ander overlegd. Dat van die bloedgroepen is niet helemaal zo simpel (jammer genoeg) omdat er groot verschil bestaat tussen de antistoffen die de A groep maakt tegen b en andersom. Het voorbeeld in het artikel ging over een A moeder met een b kitten. Andersom zou het mogelijk wel kunnen blijven leven......... Mede daarom leek het de DA toch beter nog geen transfusie te doen. Wel zijn we nu met de Prednison begonnen. Dat wilden we toch al zo gauw mogelijk, maar omdat Arwen ook de pijnstiller nu al in pilletjes heeft wordt het allemaal wel een flinke belasting voor haar maag.... Het voordeel is dat Prednison ook tegen allergische reacties en jeuk helpt zodat we beide problemen nu met 1 middel kunnen bestrijden. Alleen moeten we nu nóg allerter zijn op bloedingen. Maar ze is tot nu toe niet verder achteruit gegaan. En dat vinden we momenteel al heel wat.
 

De enige grote angst die we nog hebben is dat ze dus een (maag-)bloeding van de medicijnen zou kunnen krijgen. Maar laat het haar nu weer eens een keertje meezitten. Dat heeft ze wel verdient na dit alles...... Niet waar ?
 

De tweede keer was bijna op het eind. Ze begon toen ineens een beetje te 'stuiptrekken' als een kat die ligt te dromen. Maar dat was maar even en er was verder niets met haar aan de hand. Het blijft toch altijd een beetje eng. Maar toen was al het bloed doorgelopen en was ze helemaal goed en bij de tijd. D'r slijmvliezen zagen direct een stuk donkerder rose en toen ik haar thuis wat Nutriplus gaf kwam er een bijna rood tongetje uit d'r mond !!!!!!! Dat had ik in lange tijd niet gezien.

Ze is de nacht goed doorgekomen. Ze is inderdaad een stuk sterker. Ze is al verscheidene malen zelf naar de gang gelopen om kippenbouillon te drinken. Dat deed ze de laatste dagen niet. Maar behalve Nutriplus wil ze nog niets eten. Hopen maar dat dat nu ook weer snel komt. Ze heeft nu ook Prednisolon in plaats van Modersan (ook prednison achtig), en dat zou de eetlust op moeten wekken. We wachten maar af.....
 

Maar wat een domper was het toen gisteravond weer, toen ze niet meer wilde eten en weer zó misselijk was dat ze begon te spugen en later zelfs geen water meer kon binnenhouden. Gelukkig geen bloed......  Maar toch, wat nu ? Toen ze vorige keer bleef spugen hebben we Primperid gespoten en dat hielp toen. Daarvan had ik nog twee spuiten liggen. Daar dus gelijk gisteravond om 01.00 uur maar mee begonnen. Vanmorgen met dierenarts overlegd en straks de rest van de spuiten maar weer ophalen. Dan moet ze toch weer een paar dagen aan de injecties !!!!!!!! Maar gelukkig zijn deze onderhuids en niet in de spier. 
Deze doen niet zo'n pijn..... 

Het is een feit dat ze hun werk wel goed lijken te doen. Ze heeft de hele nacht niet meet gespuugd en had vanmorgen, een uur na de tweede injectie, al weer zo'n interesse dat ze om m'n benen liep te draaien toen ik eten voor ze aan het maken was. Alleen toen ze er aan rook hoefde ze het niet. Terwijl het een vers blikje AD was en dat was de laatste tijd toch haar lievelings eten......
 

We zouden eigenlijk het liefst met alle medicijnen stoppen en kijken wat er dan gebeurt. Maar dan moet ze wel ondertussen nog even in leven blijven. In elk geval snak ik ernaar eens een tijdje geen nare dingen meer bij haar te moeten doen. 

Ongeveer een uur nadat ik met Maria heb gesproken is Arwen naar de drinkbak gelopen, heeft wat 'kippenwater' (bouillon vindt ik altijd zo'n overdreven woord als je alleen kipfilet in het water hebt gekookt) gedronken en gelijk weer doorgelopen naar het balkon om op een stoel te gaan liggen slapen !!! Een uur later weer !!!!! Je denkt wel eens dat ze begrijpen wat er besproken is. Dat ze nog niet dood wil...... Maar is dat niet meer mijn eigen wens......... Eten wil ze in elk geval nog steeds niet........en ik dring haar nu niets meer op...... maar met de enorme lading die ze gister heeft weggewerkt is dat misschien nu nog niet zo hoognodig.........

Moet ik nu hoop blijven houden of moeten we de knoop doorhakken ? Ik weet het echt niet meer..... Eerst maar eens horen wat de DA ervan vindt......... 

Het dagje Antwerpen is in elk geval van de baan. Of het nu goed of slecht met Arwen is, ik ga in elk geval morgen niet weg. Dede zou dan oorspronkelijk wel gaan met Marian en mijn moeder. Maar omdat er een kans in zit dat Arwen misschien in moet slapen, wil Dede nu ook liever niet weg. Marian kon dan nog samen met mijn beide ouders gaan, maar onder deze omstandigheden hebben ze er ook niet veel plezier in. Dus het hele tochtje is nu afgeblazen.  En de kosten van alles annuleren zijn niet meer dan zo'n 12 euro, dus dat valt nog mee........ Maar al zou het een vermogen zijn, Arwen gaat nu toch voor.....
 

Ik ben met Arwen in de logeerkamer gaan slapen om in de gaten te kunnen houden of ze zou blijven spugen. Ik ben toch bang dat als ik in bed lig en zij in een andere kamer zit, ik er misschien doorheen zou slapen......  Tot een uur of drie heeft ze lekker in m'n armen liggen slapen. Toen ging ze op de grond liggen. Omdat ze ook niet meer gespuugd had zijn we toen maar weer naar de gewone slaapkamer gegaan. Maar tegen half vier ging ze water drinken en ja hoor, dat kwam er weer uit. 

Wij toch maar weer naar de logeerkamer, want daar kan ze niet eten en niet drinken, en die maag moest blijkbaar toch nog wat rust hebben. Om half zeven stond ze voor de deur naar de gang te mauwen. Ze was niet benauwd meer. Dus maar weer geprobeerd. Ze ging weer water drinken. Dus ik een uur opgezeten of het er nu in zou blijven...... en gelukkig is dat wel goed gegaan. Nu durfde ik eindelijk te gaan slapen. We hebben haar verder om 08.15 en 9.45 en 13.15 nog zien drinken en niet meer zien spugen. Dus heb ik haar om 14.15 haar Prednison en nieuwe antibiotica-pilletje durven geven. Die zijn er ook in gebleven...... Daarna nog even de wond verzorgd. Nu laten we haar met rust tot de procedure'  vanavond. Voorlopig drinkt ze nog veel kleine beetjes. Maar in eten heeft ze geen enkele interesse. Laat die maag eerst maar weer even rustig worden. Maar opschieten doet het niet......... Nou ja, dat hooeft ook niet als het dan maar de goede kant opgaat.......
 

Toch heb ik sterk de indruk dat ze het niet helemaal meer opgeeft..... Als we haar in leven kunnen houden tot de wond genezen is, heb je best kans dat ze nog helemaal opknapt. Vanavond gaan we haar nog een infuus laten geven. Dan kan ze er weer een paar dagen mee vooruit. Moeten wel even zorgen dat hij wat minder of wat anders geeft, zodat ze niet weer gaat spugen.
 

We hebben voor morgenavond voor de zekerheid een afspraak gemaakt voor nog een klein infuus. Als het niet nodig is mogen we afbellen, maar als we twijfelen kan het haar net weer het weekend door helpen.

De DA heeft nogmaals alles gechecked, maar alles lijkt verder goed. Bloed, ontlasting, longen, hart, nieren, alles ziet er goed uit en lijkt te werken zoals het moet. De wond ziet er ook watbeter uit. Hij heeft het laatste stukje dood weefsel weggehaald en de randen zijn nu weer mooi rozerood.  Hij vond haar er helemaal  weer wat beter uitzien. (Net als wij). Nu alleen het eten nog......?!?!
 

De wond geneest steeds verder, maar is nog niet dicht. Ze eet ook nog steeds niet. Alleen de Nutriplus gaat er heel goed in en het eten voeren gaat ook zonder al te veel problemen. De verzorging van de wond vindt ze heel vervelend. Toch zal dat nog even moeten. Maar het einde is nu in zicht (het begin van het eten ook ?). We zijn best wel hoopvol. Ze ziet er naar omstandigheden goed uit.

We hadden net vrienden op visite en die vonden het ook best meevallen. Ze hadden zich haar erger voorgesteld. De lieverds brachten weer een paar nieuwe smaken poezeneten voor Arwen mee, die bij hun katten wonderen doet, dus die zullen we zeker nu ook gaan proberen. Verder heeft een andere vriendin Nutridrops opgestuurd. Ook weer iets om de eetlust op te wekken. En weer een andere lieve vriendin blijft ons voordurend van Nutriplus voorzien. Zodat er steeds genoeg voor Arwen beschikbaar is.
 

Maar, zoals dat altijd schijnt te gaan, knapte Arwen in de loop van de ochtend en begin van de middag iets op....  Leek het maar zo? Was het toeval? Was ze iets aangesterkt door goed eten? Of angst voor een spuitje?

Ze was nog erg instabiel maar viel niet meer om. En ze ging uit zichzelf in de slaapkamer zitten toen het ongeveer 'voedertijd' was, terwijl ze die de laatste tijd juist absoluut meed, omdat ze daar het eten en de prikken e.d. kreeg. Ook stonden haar pupillen weer wat beter......

Bij de dierenarts bleek dat ze normale reflexen had en dus geen hersenproblemen. Ze hoefde dus niet direct in te slapen, maar wat dan wel ? Als ze een kans heeft willen we die haar niet ontnemen, maar we kunnen toch ook niet tot in lengte van dagen zo doorgaan....... Er was ruim drie weken geleden voor het laatst bloed afgenomen, daarmee was de bloedarmoede vastgesteld. We hebben nu weer bloed af laten nemen. Dat wordt vandaag opgestuurd. De uitslag daarvan komt maandag- of dinsdagnamiddag binnen. Als het bloed geen enkele verbetering vertoond, zal die er waarschijnlijk ook niet meer komen. We zullen dan ophouden met behandelen en haar vredig in laten slapen. Als het bloed wel verbeterd is, is er hoop dat het weer naar de normale waarden terugkeert. Dan zullen we kijken hoe we nog even verdergaan met behandelen. Maar nu eerst maar zien of ze verder opknapt van het weekend. Dat wordt dus een spannend weekend.....
 

Een uur of wat later was d'r temperatuur weer 38,0 en leek er niets aan de hand te zijn.

We weten het niet meer. Vanmorgen met de dierenarts overlegd. Besloten haar alleen nog die pijnstiller, infuus en antibiotica te geven waarmee ze vorige keer (toen we nog niets van de auto-immune ziekte wisten) beter is geworden. Maar we zijn bang dat we er te laat mee zijn. 

In de loop van de dag worden de slechte perioden groter. Al heeft ze gelukkig nu geen pijn. We wachten het bloedonderzoek af. Ik had gehoopt dat het resultaat eind van de middag binnen zou komen. Maar we hebben nog niets gehoord, dus het zal wel morgenmiddag worden......... Maar een goede uitslag of niet..... Ik betwijfel of het allemaal nog wat uitmaakt. Maar goed, deze laatste poging is pas vanmiddag begonnen, daar kan ik nu nog geen resultaten van verwachten.
 

Alleen heeft ze inmiddels ondertemperatuur. Tussen de 36,5 en de 37. En de wonden zien er ook nog steeds niet veel beter uit.

Maar als de dierenarts nog hoop ziet, kunnen we het misschien nog even aanzien. Want ze is toch wel wat beter dan ze was......
 

Het ging ineens heel snel. Gister voelden we nieuwe knobbeltjes in haar buik !!!! Ook een aantal onder de oksel, maar die waren waarschijnlijk goedaardig, die voelden aan zoals de laatste die was verwijderd. Maar die in d'r buik moest wel weer slecht nieuws zijn. 

We hadden gisteravond dus al besloten om, als de dierenarts vandaag eindelijk zou bellen met de bloeduitslag, te vragen om Arwen in ieder geval in te laten slapen. Maar bij de voeding van 24.00 uur wilde ze al niet meer eten. Haar temperatuur was gedaald tot 36,7. Ze was echter verder nog rustig, liep nog wel wat rond, ging nog op de bak e.d. Om 04.00 uur wilde ze ook helemaal niet eten en ademde zwaar. Ik kon er niet meer van slapen en hoewel ze niet bij ons op bed wilde liggen, ben ik wel steeds bij haar gaan kijken. Om 5.25 werd ze erg benauwd. We hebben het een paar minuten aangekeken, maar wilden niet dat ze stikte. Dus hebben we de dienstdoende dierenarts gebeld en konden meteen komen. Toen we daar kwamen was Arwen al erg ver heen......... Om 5.45 heeft de dierenarts haar in laten slapen. We hadden zo graag gewild, dat ze, zoals we zoveel mogelijk proberen te regelen als onze poezen sterven, thuis d'r spuitje had kunnen krijgen, vandaag. Maar we konden haar niet laten stikken. 

We gaan haar vandaag of morgen begraven in de tuin van het huis waar haar vader woont. Daar is een plekje voor haar, waar later de anderen ook bij mogen. In elk geval ligt onze MyGuy daar ook al. 

Het was de laatste tijd zo zielig. Arwen wilde zo graag dat Noisa haar hielp en troostte. Maar als ze naar Noisa toeging, liep die weg. Arwen is zelfs een keer, toen ze erg zwak was, op op haar kniëen piepend naar Noisa toe gekropen! Maar Noisa liep weg! 
Maar juist gisteravond toen Noisa in een grote kartonnen doos lag wou Arwen er ook weer graag bij. Omdat de doos erg groot was heb ik haar in het andere hoekje gelegd. Na enig blazen van Noisa's kant lag Arwen echter een kwartier later lekker tegen haar moeder aan !!!! En Noisa likte haar. Arwen genoot !! 
En dat precies gisteravond !!! Wisten ze wat er zou gaan gebeuren ? Was dat hun afscheid ? We waren in elk geval geroerd dat ze dat nog mee heeft mogen maken....... 
 

We hebben de nacht in een hotel in de buurt doorgebracht. We waren te uitgeput om, zoals we anders doen, op dezelfde dag terug te rijden. Buurvrouw Ien heeft voor de katten thuis gezorgd. 

De volgende dag (vrijdag ochtend) zijn we naar het tuincentrum gegaan en hebben we een mooie roze rozenstruik en wat 1-jarige plantjes voor op het grafje gekocht. Ze hebben ze gelijk geplant. Zo hebben we 
nog gezien hoe het er uitzag voor we weggingen. Hardstikke lief, dat ze zoveel moeite voor ons doen. 

Rond twee uur reden we weer richting huis. Gelukkig hebben we praktisch geen regen gehad. Alleen een beetje in de nacht..... 

Doodmoe kwamen we gisteravond thuis. Het was erg rot om bij thuiskomst nu vier katten aan te treffen. Ineens komt het dan weer heel erg op je af.  Ons kleine meisje is er niet meer..........