29 december 2003, 17.39 uur:
Wat heeft Midas ons laten schrikken.
En nog is het niet zeker dat het allemaal weer 'goed'
komt.
Zo'n drie weken geleden hadden we hem meegenomen naar
de dierenarts
omdat hij er ziek uitzag.
Omdat we nog maar half niervoer en half gewoon voer gaven,
is zijn
bloed weer op het creatonine (schrijf je dat zo ?) gehalte
gecontroleerd.
Maar dat was juist keurig gedaald van 189 naar 149
(moet 100-120 zijn en hij heeft in maart 226 gehad).
Verder was er niets te vinden.
Een paar dagen later ineens vergiftigings verschijnselen.
Twee weken geleden overgevoeligheidsverschijnselen.
Beide na een dag over.
Maar daarna had hij verschijnselen van een virus:
verhoging, niezen, hoesten....wel eten en verder alles
normaal.
Hem op de doxycycline gehad.
De dag voor kerstmis nog bij de dierenarts gezeten omdat
hij dinsdagavond 39,9'C had.
Maar meer dan doorgaan met de antibiotica en sterkere
mee
voor als hij tijdens de kerst slechter zou worden, kwam
daar ook niet uit....
Tijdens de kerst was hij 'gewoon Midas-met-een-virus'.
Maar gisteren, zondag, veranderde dat ineens.
We waren weg geweest en toen we terugkwamen had hij gespuugd.
's Avonds spuugde hij weer.
Rond een uur of tien begon hij te speekselen, op een
lege maag te spugen,
van de ene kattenbak naar de andere te lopen en daar
te gaan zitten
persen zonder dat er wat kwam....geen drolletje, geen
plasje....
Tussendoor ging hij op de grond liggen.
Hij wist niet hoe hij moest gaan liggen, draaide zich
steeds op zijn zij en
kreunde van de pijn.
Gelijk de weekend dierenartsdienst gebeld.
We kregen mw. van Wijk uit de praktijk van dierenarts
Schokker.
Ik was erg bang dat hij een blaasverstopping had,
dus eerst werd de blaas onderzocht.
Ze zij dat die normaal aanvoelde, maar dat hij wel één
erg grote nier had.
Maar dat was erg onwaarschijnlijk, want de dierenarts
was juist al die tijd zo
verbaasd geweest dat z'n nieren zo keurig klein waren
gebleven,
ondanks de hoge bloedwaarden.
De enige oplossing was een röntgenfoto maken.
Daarop was, naast twee keurige kleine nieren, een grote
donkere schaduw te zien.
Ongeveer de grootte van twee nieren !
Volgens haar kon het haast niet zijn blaas zijn, die
ligt verder naar achteren.
Maar áls dit de blaas zou zijn zou het niet best
zijn, dus voor de zekerheid heeft ze een katheter in
de blaas gebracht.
Maar dat ging soepel en gaf een normaal resultaat.
Dat kon eigenlijk alleen nog maar inhouden dat de schaduw
een grote tumor in zijn buik was.
Misschien één of ander abces of een kyste,
maar een tumor was het meest waarschijnlijk.
Midas heeft medicijnen gekregen om zonder pijn en ongemak
de nacht door te komen.
We moesten voor vanmorgen direct een afspraak maken met
onze eigen dierenarts,
om vandaag nog te opereren.
Maar, zei ze, houdt U er wel rekening mee dat het misschien
niet meer te opereren is
en dat U hem dan moet laten inslapen.
Je begrijpt wat een geweldige nacht we allemaal gehad
hebben hier.
Gelukkig leek Midas inderdaad geen pijn meer te hebben
en heeft hij bijna de hele nacht in m'n armen gelegen.
Vanmorgen konden we direct met hem komen bij onze eigen
dierenarts.
Om negen uur ging hij al de operatietafel op.
Even later belde de dierenarts om te vertellen wat hij
had aangetroffen.
Een grote tumor die aan de alvleesklier vast zat (daar
waarschijnlijk was begonnen)
en tegen de darmwand aan lag.
Hij dacht wel dat hij hem helemaal zou kunnen verwijderen,
maar alvleeskliertumoren zijn meestal kwaadaardig.
Wilde we dat hij de tumor probeerde te verwijderen
of wilden we Midas in laten slapen ?
We vroegen zijn raad. De kans dat het terugkomt is erg
groot,
maar zelfs als het kwaadaardig is,
is er een kansje dat alles is weggehaald vóór
het is uitgezaaid.
Geen grote kans, maar wel een kans.
Ondanks de slechte ervaringen met Noisa en Arwen
vonden we toch dat we Midas (en onszelf) deze kans nog
moesten gunnen.
Voor zover dat wat zegt, waren er geen uitzaaiingen te
zien.
Niet met het blote oog in de omgeving van de tumor
en niet op de röntgen foto van de longen. Maar we
weten hoe weinig dat zegt.
Maar als het terugkomt kunnen we de beslissing om hem
in te laten slapen altijd nog nemen.
Wie weet heeft hij mazzel en komt het niet terug...............
De operatie heeft twee uur geduurd,
maar toen belde de dierenarts dat de operatie op zich
goed gelukt was.
De tumor was er uit met een stukje van de pancreas en
een stukje darm.
Nu zijn de eerste 24 uur cruciaal om te kijken of hij
weer helemaal goed bijkomt.
Dan zijn de eerste dagen belangrijk om te kijken of hij
weer gaat eten en tenslotte
zijn de komende twee tot drie weken bepalend of hij weer
helemaal de oude kan worden.
Als hij niet opknapt is dat meestal een teken dat er
al uitzaaiingen waren.....
Hij moet in elk geval tot morgen bij de dierenarts blijven............. |
14.07 uur :
Er is een hele kleine verbetering
opgetreden.
Midas z'n temperatuur is dankzij de couveuse iets
opgelopen naar 36,2 'C !
Dat is heel hoopvol.
Hij is ook nog steeds goed alert.
Het is logisch dat hij dus voorlopig (in ieder geval vandaag)
niet naar huis kan.
Dat is natuurlijk voor ons wel moeilijk, maar als hij
het daardoor redt onvermijdelijk.
We hebben weer een klein beetje hoop.
De dierenarts vindt het beter als we hem niet komen bezoeken,
omdat het heel moeilijk voor Midas is als we komen en
hem dan weer achterlaten.
We zijn dat voor een groot deel met hem eens.
Als z'n temperatuur niet gestegen was waren we wel gegaan.
Misschien dat herkenning hem aan had kunnen zetten tot
knokken.
Maar als hij het zonder ons redt is het beter
als hij ons pas ziet als hij weer naar huis mee mag.
Dus zijn we verstandig.......maar we vinden het vreselijk
!
Vanavond krijgen we weer een telefoontje........ |
31 december 2003, 10.43 uur:
Het gaat slecht, heel slecht.
Vanmorgen had Midas 34,7 'C.
We zijn gelijk naar hem toe geweest.
Hij herkende ons zeker, keek ons heel helder aan
en begon te spinnen toen we hem aaiden.
Hij reageerde ook nog wat geinteresseerd op het geluid
van een doosje snoepjes, maar eten kon hij ze niet.
Het is moeilijk om nu te beslissen wat te doen.
Een temperatuur die zo drastisch zakt stijgt meestal
niet meer.
Er zijn twee redenen dat we hem niet direct in hebben
laten slapen:
De eertse reden is dat hij helemaal niet uit z'n ogen
kijkt als een kat die aan het doodgaan is.
Dat viel ons gelijk op, (we hebben er al zoveel zien
gaan.....),
en even later zei de dierenarts het uit zichzelf ook.
Ten tweede willen we even kijken of hij nog wat opknapt
nu hij ons herkend heeft.
Dus kijken we het nog een paar uur aan. Zolang hij geen
pijn heeft tenminste.
De afspraak is dat we vanmiddag om vier uur weer bellen.
Is er dan een lichte verbetering opgetreden, dan blijven
we het nog even proberen.
Gaat het door, bergafwaarts, dan nemen we hem mee naar
huis om hier
in z'n vertrouwde omgeving dood te gaan.
Bij dalende temperatuur zakken ze meestal in een steeds
diepere slaap weg.
Als hij pijnstiller genoeg heeft hoeft hij er dan verder
niet veel meer van te merken.
In elk geval heeft onze eigen dierenarts vannacht dienst,
dus kunnen we de hele avond en nacht bij hem terecht
als het nodig is.
Hij zegt, dat als het zijn eigen kat was hij zou blijven
proberen
zolang als het dier er niet onder lijdt en er nog een
heel klein kansje inzit..
Maar als het zeker is dat het misgaat dat je dan
moet stoppen.
En al veel eerder als het dier pijn krijgt.
Ik geloof dat dat ook ongeveer mijn mening is.
Als het niet ten koste gaat van Midas, ieder kansje,
hoe klein ook, eeen kans geven.
Hoe dan ook, we hebben nog even met hem kunnen knuffelen,
hij heeft nog even in onze armen gelegen....... |
20.25 uur:
Tenslotte:
We hebben Midas vanmiddag direct opgehaald bij de dierenarts.
We weten alleen nog niet precies
wanneer we hem weg gaan brengen.
Er wordt zulk slecht weer verwacht !
Misschien vrijdag of zaterdag.
Stapper en Bras vinden het ook een rare situatie.
Stapper komt steeds naar ons toe om te knuffelen en ons
te likken,
alsof hij ons wil troosten.
BrasBras heeft de afgelopen dagen een beetje geprobeerd
Midas' plaats in te nemen.
Maar is daar vandaag even mee gestopt.
We hebben ze Midas vanmiddag laten zien.
Dan begrijpen ze beter wat er aan de hand is.
Het is wel heel raar. Nog maar twee katers.....
Zo weinig katten heb ik in geen 25 jaar gehad.
Maar we laten het voorlopig zo.
Na drie lieverds te hebben verloren
in anderhalf jaar
zijn we er nu nog even niet aan toe weer uit te breiden......... |
